ՄԱՅՐ ԿԱՏՎԻ ԻՆՔՆԱԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆ
-ՄՅԱՈՒ~, գոռում էր հայրդ`կիսաբաց դռնից ներս նայելով , աղջի՜կս,
Այն ժամանակ, երբ հարազատ տերս`Բասթերը`ուտելիքը ձեռքին ներս մտավ.
Հայրդ լիզեց մռութը,շարժեց պոչը`նայելով ներս .
Ու թախծոտ աչքերով շոյեց մրսած կատվիս գլուխը….
Մռռում էր հայրդ դռան արանքից,
Երբ ես գալարվում էի տիրոջս ոտքերին քսվելով`աղաչելով հորդ ներս թողնել ….
Մռռում էր հայրդ ամբողջ հպարտությամբ,
Բայց Բասթերը շրխկացրեց դուռը հորդ մռութին,
Հետո ճաշեց գոհ –գոհ ու քնեց.
Իսկ ես պատից պատ տվեցի ինձ`
Հարազատ տիրոջս տանը`
Հիշելով ստոր պապիդ,
Ում այդպես էլ չտեսա
Ու տատիդ հիշելով,
Որ նետվում էր փողոցի կեղտոտ աղբամանների մեջ,
Ընկնում շների ժանիքների տակ`
Միայն թե կերակրեր ինձ,
Որ ես էլ մայրանայի,
Որ ես էլ նետվեի աղբամանների մեջ`
Միայն թե կերակրեի քեզ:
Զարթուցիչն արթնացրեց ինձ , Բասթերին ու քե՜զ ,աղջի՜կս:
-ՄՅԱՈՒ~, գոռում էր հայրդ՜՝անծանոթ կատվատներում ու փողոցներում `հեռու մեզնից, աղջիկս …
Երբ մի օր անվադողի տակ ընկավ……
ԻՆՉԻ՞
Քեզ երկար սպասեց քո Նելլը՝ում ուսերիդ էիր դնում և ժամերով ման տալիս պուրակում,
Քեզ երակար սպասեց քո Նելլը…
Ժամանակը փշրվեց երկու մասի .
Ես վազեցի ետևի՛ց, բռնեցի ականջների՛ց,
Պատին մեխե՛ցի ու կանգնեցի մեջտեղում ՝
Կանգնած սլաքների տակ…
Լռությու՛ն …
Ծռված մեջքով լռությու՜ն.
Թող պահեմ լռությունդ՝լակոնիկ արցունքներով ,գլխիկոր, տաշված ճյուղի պես թող
Պաշտեմ քեզ մինչև վերջ…
Նելլ անվանեցիր,երբ ծնվեցի.
ինձ ուսերիդ առա՛ր,ես պաշտեցի քե՜զ….
Լռություն…ջարդված վզով լռություն…
Վազեմ ,սուրճ եփեմ մեզ համար՝
ինչպես դու էիր սիրում ասել՝դա՜ռը .
Ու խմեմ մենակ՝հիշելով խոսքերդ ՝դեպի ներս շուռ տված հիշողություններով,
Ություններով ՝ ամեն տեսակի,սեռի,բնույթի ություններով՝ անդուր, ինչպես
Արցունքները
Եվ ընդունելի, ինչպես իրականությունը…
Ինչի՞ գնացիր…
Գնացիր վայրկյանի մեջ
Ու չես վերադառնա օրերդ մեջ չապրված…
Քեզ երկար սպասեց քո Նելլը…
հալալա, այ սա բանաստեղծությունա կարգին`2 տեղ եմ կարդացել էս գրողի գործերը ու զարմացած եմ...
ReplyDelete