Լուսամուտն այս ոնց է կապել ոտքերս զույգ,
Ոնց են խաչում վարագույրի թելերն անվերջ,
Երանի դու պաշտեիր պատերն ինձ կլանած,
ՈՒ քեզ գտնեի այս թափանցիկ մատուռի մեջ:
ՈՒ թռչեի,լցվեի մաշկիդ գրպանները,
ՈՒ դաջվեի շուրթերիդ չորս բևեռներին,
Անասելի սուր բնազդով գոռայիր,կանչեիր,
ՈՒ փշրեիր ճենապակե շղթաներն իմ:
Բայց հայացքդ գոլոշացավ իմ տաք կանչից,
Բայց աչքերդ չոռնացին կապվածություն,
Քայքայվեցին չասված խոսքերն ականջներիս,
Եվ զգայի անեծք մի նոր`խաբվածություն:
Լուսամուտն այս ոնց է կապել ոտքերս զույգ,
Ոնց են խաչում խաբվածության թելերն անվերջ,
Երանի թե լինեի ուժեղ,սառույց լինեի
ՈՒ սպանեի քո գոլոշին աչքերիս մեջ:
No comments:
Post a Comment