Ես չգնացի ոչ մեկի հետևից.
Կորցրել էի հոտը իմ
Եվ իմ հովիվին...
Պատահական չոբանները վիզս պարան գցեցին,
Իսկ պահապան շները ինձ մատնեցին ոհմակին:
Գայլերն ինձ ժամ տարան,
Աղոթել տվին վրաս
Եվ մատաղ արին Լուսնի ոտքերի տակ:
Արյունս,ճակատների փոխարեն,անցնող գայլերի
Շուրթերին քսեցին,
Որ աչքները ,կատաղություն լափած,
Կոկորդս տենչան:
Սեղանները երկար շարեցին,
Քահանան,գայլերը և չոբանները
Նստեցին շուրջը,
Եվ դու´,հովի´վ իմ,նստած էիր չոբանների մեջ
ՈՒ առաջինը` գայլերից էլ ագահ,քելեխս կերար:
Եվ իմ պահապան շունը,
Որ ոխերիմ կռիվներ էր տալիս ոհմակի դեմ,
Հիմա նույն գայլերի հետ գարեջուր է խմում
ՈՒ հռհռում ոչխարությանս վրա .
No comments:
Post a Comment