***
Քո ճանապարհը թաց էր,
Որովհետև կյանքդ ալիքի նման
Ծնվում էր ու մեռնում…
Գալիս էր ու գնում…
Վրայովդ ճայեր էին անցնում
Մեկ-մեկ իջնում ու
Ճակատդ համբուրում,
Գլուխդ շոյում ու
Շոյիչ քծնանքով շատախոսում,
Մի՛ անգամ էլ…
Նորի՛ց…
Հաջորդը՛…
Ճանաչեցիր բոլոր ճայերին:
Երեկո է. ափին մոտ ես կանգնած
Ալիքը ծնվում է ծնկներիցդ
Ու գլխովդ իջնում ցած:
Կվառես վերջին ծխախոտդ,
Հիշի՛ր վերջինն է,
Ծուխը տեսնես ու՞ր է գնալու…
Ատամներով դանդաղ ծամի՛ր,
Երկար հիշելու ես դեռ,
Վերջինն է՛…
Կհիշես՛.
Դավաճանված տղամարդու համարձակությամբ
Նրա մերկությունը ու կլռես…
Հիմա ծածկի՛ր ափերով քո մերկությունը,
Փաթաթվի՛ր նրա պարանոցին ու
Խեղդի՛ր, ինչպես կխեղդեիր
Քեզ դավաճանած կնոջը,
(առանց որի չէս կարող ապրել… )
***
Սենյակի չափերն ավելի են փոքրանում
դու երջանկությունդ բռիդ մեջ հավաքած
չմոռացվող աղոթքի նման
ավելի ես սեղմվում…
վերջին ծաղիկները կմնան ծաղկամանում
նրանց ջուր տվող չի՛ լինի
խնամող չի՛լինի
ու քանի որ նրանք չեն նվիրվել
անհիշատակ կմնան անտեր՝
կթառամեն…
կմոռացվեն…
ու մի օր էլ դեն կնետվեն:
Մի շտապիր ափիդ մեջ նայել
ասում են դա վատ նշան է…
Երազդ գտնվել է
Շու՛տ-շու՛տ մի երազանք պահիր
Տե՛ս աստղ ընկավ…
Ու երկինքն դատարկ է գրեթէ
Չնայած ամեն աստղ ընկնելուց
Երազանք ես դեռ պահում՝
<< Մա՛մ, ինձ նորից կծնե՞ս… >>
No comments:
Post a Comment