Առաջին կյանքում որոշեցիր քեզ սպանել…
անձրևի վերջին կաթիլը ջարդվեց ձեռքերումդ,
թաց ագռավը գեղեցիկ թվաց ու բազմաշնորհ,
վերմակը առաջին անգամ ծածկեց ոտքերդ,
օդը անձրևից հետո խտացավ…
անձիդ կորուստը մենության մատնեց քեզ,
երբ ածելին իր կորուսյան համբուրյով կարմիր ներկեց ափդ…
մահը կատվի նման սկսեց քսմսվել ոտքերիդ,
քեզ գետնին տապալեց
ու սկսեցիր լիզել վերմակին բաժին հասած կոտրտված արյունդ`
դու ձեռքեր չունեիր նրան շոյելու համար,
եվ քանի որ թակարդում մուկ կար,
կազմակերպեցիր նրա հուղարկավորությունը.
մուկը հող դարձավ կատվի ստամոքսում:
կորցնելը ավելի հեշտ է, քան`կորչելը…
ժամանակը դուրս եկավ իր հարթությունից,
որ մկրատով կտրտես կյանքիդ գրաֆիկը,
քո թիվը մնաց բանաձևից դուրս,
որ սխալ հաշվես մահվանդ տևողությունը…
ու սկսեցիր օդում բերանով խզբզել,
թե լարում կոչվում է այն ֆիզիկական մանրությունը,
որը հոգեպես հավասար է լքված մարդուն (ում այսուհետ կկոչեն թուլամորթ):
ու վառվեցին սենյակի թուլամորթ ջահերը:
-Թույլ է զարկերակը, -
բղավեցին սպիտակ գույնի սիրահարները:
հերձված ձեռքերիդ ապաստան տվեցին սև դղյակում.
կարկատեցին ձեռքերդ, մաքրեցին կարմիրը
ու սվաղեցին ճակատագրիդ վրա:
սև դղյակի սպիտակ բնակիչները սիրելի դարձան…
երբ առաջին կյանքում որոշեցիր քեզ սպանել,
իսկ երկրորդում…
երկրորդում, ասում են, դարձար լարումը բնութագրող մեծություն,
ով օրը հազար անգամ մոտենում է դեղատանը
ու որոշում մի քանի տարի երկար ապրել վերջին կյանքում….
***
Վարագույները դանդաղ իջնում են,
քեզ խեղդելով վերջին հիասթափության ալիքի մեջ,
դու գլուխդ երկինք ես բարձրացնում ու հասկանում,
որ երկնային փշալարերից առկայծող այդ լույսը
պարզապես հեգնանք է քո ոչնչացվող արժեքի,
որովհետև երկինք բարձրանալու համար բավարար չէ միայն մարդ լինել,
բավարար չէ միայն ապրել միակ մարդաբնակ մոլորակում ու քեզ գազան զգալ,
պարզապես բոլոր խնդրիներն էլ միատեսակ լուծում ունեն,
ու բոլորն էլ կարելի է ուղղակի չլուծել,
իսկ վարագույրները աստիճանաբար իջնում են, իջնում`
շուրթերը կամաց հպելով քամու ազդրերին,
օրորովում վալսի կործանարար հնչյուների տակ`
աչքերումդ ներգծելով սահմանափակ տիեզերք սահմանափակ հայրերով…
դու չհասցրեցիր հարվածել լայնացող վարագույրին,
որովհետև այս անգամ սահմաները գծված չէին,
իսկ մի քայլ այն կող անդունդ էր, սառած անդուն,
որտեղ հանգրվանելու առաջ բոլոր գոռում.
օրհնյալ լինես, դու, կյանք,
մինչ վարագույրները դանդաղ իջեցնում են
փոքիրկ աղջիկը տանիք նկարել է սովորում,
իսկ երկնքում չարագուշակ ամպ կա
վերջին կայծակը փշրեց աղջկա ամենաամուր տանիքը…
օրհնյալ լինես, դու, կյանք,
որ կլանում ես զառամյալ արևի լույսը,
ոչնչացնում փոքրիկ աղջկա նկարը,
եվ դու էլ մեզ հետ պարտվում ես,
դու էլ չկարողացար սիրել այն վարագույրը,
որը ուղղակի կիզակետն է քո չկարգավորված պատմության …
No comments:
Post a Comment