առաջին տանգո

անփույթ բռնում եմ շնչահեղձ ոտքիդ
ալիքվող փեշս.
ձեռքս ձեռքումդ,
ձեռքդ ձեռքումս
վարակվում եմ քո փշաքաղությամբ,
հետո աջ ու ձախ,
հետո ետ-առաջ,
ու քիչ-քիչ`
քայլ-քայլ մենք սովորում ենք
քայլել համընթաց
դասական կոփված ռիթմի ներքո:
ու հետո երկար,
երկար մի պտույտ հենակ մատիդ շուրջ,
ու չես հասցնում կլանել ամբողջ
իմ ծավալումը
ու իմ համարձակ ու համատարած փրփրակալումը
փեշերից ոտքեր.
ես հանձնվում եմ
ու ամբողջ ուժով`
ամբողջ թուլությամբ թեքվում եմ քո մեջ
ու զուգահեռվում ամենաձգիչ
երկրային ուժին,
բայց վստահորեն կախված եմ մնում,
որ մինչև վերջին,
վերջին պիկ նոտան ինձ գրկած մնաս.
դանդաղ սպառվեմ...