ԱՐՈւՍՅԱԿ ՕՀԱՆՅԱՆ

ԻՄ ՀԻՆ ՎԵՐԱՐԿՈՒՆ


Երեկ, երբ հագա ծանոթ վերարկուս,
Այն ինձ առավել սիրելի թվաց:
Կոր օձիքի տակ, լայն գրպաններում
Այնքա~ն խելահեղ համբույր կար թողած,
Ուսերի ուղիղ կարերի վրա
Քո տաք ափերից լուսե շոյանքներ,
Ու երեկ արդեն ինձ ջե~րմ ժպտացող,
Հին վերարկուի կլոր կոճակներ:
Կանգնել եմ հագած հայելու առաջ
Ինձ շա~տ սիրելի այս պարզ վերարկուս,
Բայց երեկ էր, որ ջերմությունը իր
Սիրով պարուրված հասավ իմ հոգուն:
Քո թափառական մատնահետքերից
Ես արդեն ունեմ սիրո հետագիծ
Հագուստիս վրա`
Անընթեռնելի բոլորի համար,
Բոլորն ի՞նչ գիտեն, թե սեր է ապրում
Ու համբույրների քաղցր խտացում
Իմ վերարկուի թեկուզ բերանբաց,
Լայն ու թելակար, պարզ գրպաններում:
Ես եմ, որ հիմա ձեռքս կտանեմ
Ու կոնֆետ գտած երեխայի պես
Իմ իսկ գրպանից համբույր կհանեմ
Ու կոլորեմ անփույթ վարսերիս...
Գիտե՞ս, նրանք էլ քո գոլ մատներից
Հուզումներ ունեն ալիքների մեջ`
Թողած մեր սիրո լո~ւռ խոստումներից,
Որքա~ն սիրեցի երեկ վերարկուս,
Ու որքա~ն շատ է հասնում այն հոգուս:



ԻՆՁ ԿԱՐՈՏԻ'Ր

Ինձ կարոտի'ր խեղճ կարոտով,

Խեղճ կարոտով, մեղկ քնքշությամբ,

Զգո~ւյշ ու մաքո~ւր ինձ կարոտիր,

Ինձ կարոտի'ր այնպե~ս անմեղ,

Այնպե~ս անսուտ, այնպե~ս անդավ,

Որ երկիքնը շառագունի գիշերվա մեջ,

Որ աստղերն էլ... չբոցկլտան,

Հեռվում մնան լույսերն անշեջ,

Թող երկինքը շառագունի գիշերվա մեջ:

Ինձ կարոտի'ր պարզ կարոտով,

Խեղճ կարոտով, մեղկ քնքշությամբ,

Թաքո~ւն-թաքո~ւն ինձ կարոտի'ր,

Ինձ կարոտի'ր լուռ ու անձայն,

Միայն ո'չ թույլ և ո'չ ունայն,

Հեշտ ու անմեղ ինձ կարոտի'ր,

Անդավ, անցավ ինձ կարոտի'ր,

Որ մեղեդին լուռ գիշերվա

Լոկ ինձ համար անձրևատես

Հուզում տեղա,

Այդժամ գուցե` խրախճանքը իմ հոգու մեջ`

Ես շշնջամ` մեղա~, մեղա~...

ԱՅԼ ԵՄ ԻՆՁ ՊԵՍ

Ես ծնվել եմ բոլորի պես,

Բոլորի պես հետո դարձել 

Տաք խանձարուր,

Մորս գրկում տաքուկ ու լուռ

Սնվել նրա ամենազոր կենսաուժով,

Հետո կամաց կյանք եմ խուժել`

Ե’վ վախվորած, և’ համարձակ,

Արպրել եմ միշտ մտաարձակ`

Մտաարձակ իմ խոհերով, ինքս ինձ հետ...

Հազար մարդ է իմ կյանք եկել ու գնացել,

Հազար մարդու հասկացել եմ ու գիտակցել,

Որ ծնվել եմ բոլորի պես,

Բայց ես ա~յլ եմ, ա~յլ եմ ինձ պես,

Մաքառումի ճամփեքը իմ

Շա~տ են այնպես,

Ես էլ ա~յլ եմ, ա~յլ եմ ինձ պես,

Տառապանքի կուռ զնդանում

Բախտս ինձ հետ ինչե~ր ասես, որ չի անում,

Դեռ կռվում եմ ու դիմանում...

Ամեն զարկից ոչ թե ցավում`

Հզորանում ու հասկանում,

Թե ծնվել եմ բոլորի պես,

Տերն ուսերիս տառապանքի

Անմարդաշեն խաչ է գամել,

Որ ես զգամ կյանքը ինձ պես,

Ո’չ բոլորի, միայն ինձ պես…

Հիմա կասեք` ամեն մեկը իր խաչն ունի,

Իմը` ա~յլ է, էլի’ կասեմ,

Իմը` զորեղ մաքառումով,

Եվ բախտավոր շռայլումից տառապանքի,

Իմը ա~յլ է, էլի կասեմ.

Եվ չեմ հոգնել մաքառելուց,

Ոչ էլ բախտի իմ զնդանում չարչարվելուց,

Պիտի ժպտամ խաչիս ներքո,

Որ հենց Տե~րը ամենագութ,

Համոզվի, որ ես իմ բախտից

Չեմ դժգոհում,

Բախտս է գուցե հենց դժգոհում,

Որ իմ ահեղ տոկունությամբ

Այս ամենից չեմ չարանում: