Փոքր մակույկ էի
Կատաղած ծովում,
Բարուրաշորից
Ճերման առագաստ
Ինձ կարկատեցիր
ՈՒ սովորեցրիր
Քամուն հետևել,
Որ չխորտակվեմ:
Ժամանակներում
Ես հասունացա
Ծովի անխնա
Ծփումների մեջ:
Մեծ նավ էի արդեն,
ՈՒ դու ինձ նորից
Կարեցիր շքեղ
Առագաստ մի նոր
Այս անգամ ճերմակ
Իմ հարսի շորից:
Ծովը դաժան էր.
Խորտակվում էին
Թույլերն անխնա,
Իսկ ուժեղները`
Պայքարում նորից:
Հավատացնում էիր,
Որ նավակը իմ
Լավն է բոլորից:
Մա´մ ջան,հիմա ես
Ինքս եմ կարում
Առագաստներն իմ
Եվ սովորել եմ
Նույնիսկ փոթորկին
Գնալ հակառակ,
Բայց իմացի´ր,որ
Քո ձերքով կարած
Առագաստներս
Մասունքներ են թանկ:
No comments:
Post a Comment